Vertragen ...

Dit is mijn eerste blogpost en eigenlijk weet ik nog niet goed wat ik wil schrijven. Het eerste wat mij te binnen schiet is: vertragen.

Als ik in het woordenboek kijk bij 'vertragen' lees ik de volgende betekenissen:

1. trager maken; tegenhouden, ophouden
2. uitstellen

Maar eigenlijk komen die niet overeen met wat ik er zelf bij voel; zo wil ik zeker niets tegenhouden, of ophouden; ik wil het juist laten stromen; ik wil mijn creativiteit de vrije loop laten en zo een blog schijven. En dat wil ik zeker niet uistellen, maar nu meteen, op dit moment.

Hmm, wat trekt mij dan zo aan dat vertragen ...

Eigenlijk bedoel ik loskomen van het tempo om me heen, en terugvallen in mijn eigen tempo. Even op adem komen en open staan voor wat er zich nu openbaart, zonder te denken aan alles wat er nog moet of wat er is gebeurd.

We hebben allemaal geleerd om vooruit te kijken, met het idee dat succes maakbaar is, als je je aan de regels houdt. Maar is dat ook zo? En welke regels zijn dat dan? En wat is succes dan eigenlijk?

In plaats van antwoorden, komen er vooral meer vragen op. Dat is mooi, want dat is allemaal materiaal voor volgende blogs :). Nu even terug naar de kern; waarom wil ik vertragen?

Ik wil vertragen omdat ik ruimte wil creeren voor mijn eigen zijn in het hier en nu; los van het verleden en los van de toekomst. Zorgeloos Zijn, en het nu ervaren zoals het is. Dat geeft een erorme rust.

Ik realiseer met dat ik hele dag bezig ben om ergens te komen; een doel te bereiken, want als ik er ben, als ik mijn doel bereik, valt alles op zijn plaats, is er rust en kan ik eindelijk genieten. Maar voordat ik daar ben, heb ik alweer een volgende voorwaarde bedacht waaraan ik moet voldoen om eindelijk die welverdiende rust te kunnen ervaren. Ik word er een beetje moet van ...

Ik bereik dus precies het tegenvovergestelde.

En schijnbaar moet ik die rust verdienen (ik schrijf tenslotte "welverdiende rust"). Nee, dat klopt niet.

Deze rust hoef ik niet te verdienen, deze rust is er al, deze rust zit in mijn kern. Maar om er te komen, moet ik mezelf toestaan al mijn verhalen lost te laten. Los te laten wie ik (denk dat ik) ben, los te laten wat ik (denk dat ik) moet, los te laten wat er (volgens mij) gaat komen. En dan dwarrel ik vanzelf terug naar mijn kern, Waar ik de rust vind waar ik zo naar verlang.

Jeroen