De reis ...

 

Het is alweer een aantal jaren geleden (bijna 10 jaar), dat ik op zo'n 10 kilometer van mijn huis werkte. Ik begon daar in de zomer en besloot om dagelijks met mijn fiets naar mijn werk te gaan. Een beetje beweging is namelijk erg gezond.

Zoals dat gaat met alle goede voornemens, viel dat in het begin toch wel tegen en kwam het er op neer dat ik 1 tot 2 keer per week mijn stalen ros gebruikte om op mijn werk te komen. Maar ... naar verloop van tijd ging het steeds makkelijker en het was lekker weer, dus op een gegeven moment zat ik dagelijks op mijn fiets naar mijn werk.

Daar zat ook meteen de kern van dit verhaal; het doel van het fietsen was op mijn werk te komen. Dus zoeken naar de kortste route, het minste stoplichten, een goede fiets zodat ik zo snel mogelijk op mijn werk was (en 's-avonds weer naar huis). Ik had natuurlijk ook een regenpak gekocht voor als het echt slecht weer was, maar in de praktijk bleek dat eigenlijk maar een handjevol keren per jaar nodig te zijn.

Een van mijn routes liep door een stuk bos en onbewust fietste ik steeds vaker deze route. Niet omdat hij de kortste was, hij was namelijk net iets langer. En de paden waren ook niet van de beste kwaliteit.

Op een gegeven moment fietste ik in de lente naar mijn werk, door het bos, en ik bereikte een open gedeelte van de route. Tot mijn grote verbazing lag er rechts van mij ineens een enorm grasveld met klaprozen. Ik moest gewoon even stoppen. Ineens ervoer ik ook het licht en de warmte van de opkomende zon. Natuurlijk was dat grasveld met klaprozen niet ineens ontstaan, maar ik had het gewoon nog niet eerder gezien.

Ineens realiseerde ik me dat ik al een hele tijd als een idioot door dit magische bos fietste zonder me ervan bewust te zijn. Vanaf dat moment was het doel van mijn fietstocht niet zo snel mogelijk op mijn werk zijn, maar, terwijl ik naar mijn werk ging, genieten van de route.

Ik zag 's-morgens ineens herten door het bos lopen; er vloog een grote roofvogel zo over het pad en ik rook de zoete dennennaalden van de bomen. Een van de mooiste ervaringen was om 's-morgens in de ochtend schermering als eerste door de verse sneeuw te rijden.

Op een gegeven moment veranderde ik van baan en ging ik nog dichter bij huis werken (ik kon te voet naar mijn werk). Het half uurtje fietsen ,'s-ochtend en 's-avonds, door het magische bos mis ik wel het meest. 

Je hoeft je doel niet uit het oog te verliezen (ik ben tenslotte iedere dag gewoon op mijn werk aangekomen), maar de weg er naar toe kan je minstens net zoveel plezier bezorgen (en misschien nog wel meer).

Jeroen